Ik ben Ghislaine en ik vond dat het eens tijd werd om een blog te maken. Ik ben inmiddels 18 jaar oud en studeer Verpleegkunde in Utrecht. Dit vind ik helemaal geweldig. Mijn idee met dit blog is eigenlijk heel simpel. Ik schrijf vooral voor mezelf maar hoop ook anderen te kunnen inspireren. Ik heb best veel meegemaakt in mijn leven en misschien kan ik anderen helpen met mijn verhaal.
Het is best lastig om ineens midden in het verhaal te stappen, maar ik ga er proberen wat van te maken.
Ik deed altijd aan karate. Je kent t vast wel.. een zelfverdedigingssport. Ik kon hier altijd lekker mijn agressie en frustraties in kwijt. Lekker trappen en stoten op kussens.. Af en toe thuis komen met blauwe plekken omdat je goed hard getraind had haha. Ik vond het heerlijk! Ik heb dit ook echt jaren gedaan en was erg goed (al zeg ik het zelf haha). Helaas komt er ook een minder kant van het verhaal aan natuurlijk. Ik ben op mijn 13e geloof ik best wel hard op mijn rug gevallen. Maar ik was een bikkel en dacht dat de pijn wel over zou gaan. Meestal heb je dan een week goed last van je rug en gaat het langzaam wel weer beter. Ik nam een paar dagen rust, maar die paar dagen werden weken en die weken werden maanden. De pijn in mijn rug bleef en het werd eigenlijk alleen maar erger. Nouja, dan besluit je maar eens langs de dokter te gaan. Die vind niks dus word je maar doorgestuurd voor een foto en daar krijg je dan de uitslag van en is er niks te zien. Er zijn zat mensen die dat wel eens hebben meegemaakt denk ik. Het vervelende was dat de pijn bleef en dat ik niet alleen meer pijn in mijn rug had, maar ook pijn kreeg in mijn nek, schouders en benen. Het is erg frustrerend als je overal pijn hebt en gewoon niet weet waar het vandaan komt. Vooral als je zoveel sportte als ik. Ik wilde weer lekker mijn gang gaan, maar het lukte niet meer.. Ik ga er niet een super lang verhaal van maken, want dat is saai en te veel om te schrijven haha. Omdat de pijn maar bleef ging ik naar een kinderarts in het ziekenhuis en die zorgde ervoor dat ze het verder gingen onderzoeken. Ze maakte bijvoorbeeld een afspraak voor extra bloedonderzoek, een MRI en stuurde me naar allerlei specialisten zoals een neuroloog en reumatoloog. Je kan het maar niet zo gek verzinnen of ik ben er inmiddels wel eens geweest. Zo'n rondje van artsen doe je niet in een paar dagen. Dit traject duurde bijna 2 jaar. Ik was dus inmiddels 15 jaar, sportte niet meer en werd door de pijn ook zo extreem moe. Het dagelijks leven was veranderd in een hel. Ik ging nog wel naar school omdat het moest, maar ik kon eigenlijk niks meer opnemen. Als ik thuis kwam ging ik naar mijn slaapkamer, deed de gordijnen dicht, deed mijn pyjama aan en kroop onder de dekens. Zo werd ik langzaam aan depressief. Ik wist niet meer wat ik met mezelf aan moest. Het enige wat ik wilde weten was waar al die pijn vandaan kwam. Toen ik weer bij de kinderarts kwam, vertelde ze mij dat we alle onderzoeken al wel hadden gedaan dus dat het dan tussen mijn oren zou zitten en ik alles maar zou hebben bedacht. Dit maakte mij zo ontzettend boos. Hoe kan je pijn nou verzinnen dacht ik.. Gelukkig was er een man in het Wilhelmina Kinderziekenhuis die mij weer uitzicht gaf voor de toekomst. Hij onderzocht mij en vond me erg klam. Mijn hele lichaam voelde bezweet aan en dat koppelde hij aan mijn pijn. Hij had het vaker voorbij zien komen en vertelde dat mijn zenuwstelsel erg ontregeld was. Hij vertelde toen een heel ingewikkeld verhaal met pijngewaarwording en pijnbewustwording. Als ik een pijnsignaal ontvang in mijn hersenen, blijft dit signaal langer aanhouden dan normaal. Zo heb ik dus steeds het gevoel dat mijn pijn maar niet weg gaat. Hij vertelde mij dat hij een kliniek kende die voor dit soort kinderen een programma had. Meer kon hij er niet over vertellen, maar ik was al erg blij dat iemand het leek te begrijpen en mij probeerde te helpen. Hoe het verder allemaal is gegaan zal ik in mijn volgende bericht vertellen. Anders word het verhaal zo lang.. haha!
Nouja dit is dus een stukje over wie ik ben en ik hoop dat anderen dit gaan lezen zodat ze zich misschien herkennen in mijn verhaal.
Maar voor nu laat ik het eventjes hier bij.
Maar voor nu laat ik het eventjes hier bij.
Ik wens jullie een fijne avond!
x Ghislaine
